Lwów mon amour.

Mówienie, że Lwów jest piękny, to banał… tylko że on naprawdę jest cholernie piękny i nie sposób inaczej tego ująć niż w samych zachwytach. W latach 90. jeździłem do Krakowa, by tam z aparatem szlajać się po klimatycznych uliczkach, zaglądać na podwórka, wieczorami pić piwo w cieniu starych kamienic (ukochany Dym na św.Tomasza). Później Kraków odkryli turyści z Zachodu i wszystko zmieniło się nieodwracalnie. Najazdy Brytyjczyków, wylew tandetnych knajp i dyskotek, tłumy na ulicach i ceny na inną kieszeń. Straciłem swoje ukochane miasto, które tak naprawdę nigdy nie było moje. Znajomi już od lat mówili „jeśli lubisz Kraków, to musisz zobaczyć Lwów” i choć bywałem już na Ukrainie, to zawsze Lwów zostawał nieodkryty. Rok temu pojechałem tam po raz pierwszy i to była miłość od pierwszego wejrzenia. W tym roku powtórzyłem odwiedziny i tak to już chyba będzie trwało. Oby tylko nikt o tym mieście nie opowiedział Brytyjczykom ;-)

Sercem miasta jest rynek, ale najwięcej radości dostarcza przeczesywanie małych uliczek starówki i obszaru pod Górą Zamkową. To tutaj, tak jak dawniej w Krakowie, można ciągle zaglądać na podwórka, których nie bronią jeszcze domofony i nowe bramy. Co kawałek można odkryć jakiś ciekawy detal art deco, czy na murze polski napis z dwudziestolecia międzywojennego. Wszystko to miesza się z postsowieckim duchem byłej republiki ZSRR.

Moim ulubionym zabytkiem we Lwowie jest Katedra Ormiańska. Choć prezbiterium katedry powstało z XIV wieku, to duża część zdobień pochodzi z pierwszej połowy XX wieku. Połączenie stylów – secesji i modernizmu z ornamentyką ormiańską - dało świątyni niezwykle oryginalny charakter. Najbardziej urzekają malowidła Jana Henryka Rosena i mozaika Józefa Mehoffera. Świątynię najlepiej odwiedzić w czasie niedzielnej mszy, by usłyszeć niezwykłe śpiewy chóru i doświadczyć tej niepowtarzalnej atmosfery.

Na Cmentarzu Łyczakowskim mogłem spędzić tylko jedną godzinę i to było zdecydowanie za mało. To miejsce pochówku Mari Konpnickiej, Gabrieli Zapolskiej i wielu innych wybitnych Polaków. Cały urok cmentarza kryje się w pięknych pomnikach, o wielu z nich można czytać w przewodnikach zaskakujące historie. Tak jak o pewnym kupcu, po śmierci którego jego dwa wierne psy tak długo warowały przy grobie, aż zdechły, a żona kupca postawiła im pomniki.  Osobną część cmentarza stanowi kwatera Orląt, czyli polskich obrońców Lwowa z 1918 roku. Polaków, którzy bronili miasta przed zajęciem go przez Ukraińców. To kolejny aspekt naszej wspólnej powikłanej historii.